Hoe gaat het met ons, een half jaar na thuiskomst
We zijn alweer een half jaar terug. Ex-wereldreizigers. We zijn het nog niet vergeten, al eist het leven van alledag wel weer alle aandacht op. Zeker met zo'n kleine wereldreiziger erbij. Je moet jezelf regelmatig voorhouden dat we gewoon iets super-gaafs hebben gedaan en dat het er helaas alweer op zit. Het is nu al bijna niet meer voor te stellen dat we gewoon twee jaar hebben gereisd.
De site wordt nog steeds goed bezocht. We hebben nog steeds contact met medereizigers. Regelmatig worden we gevraagd voor interviews. Maar toch raakt het wel wat op de achtergrond, al gaat het wennen wel met ups en downs.
Aankomst
Als we op Schiphol aankomen zie ik vanuit de rij voor de douane al een spandoek wapperen. Dat zal toch niet voor ons zijn... Jawel hoor. Er is een hele groep vrienden en familie naar Schiphol gekomen om ons te verwelkomen. Het spandoek luidt: 'Met z'n 2-en ver van huis, met zijn 3-en welkom thuis'. En inderdaad die nummer drie is in mijn buik al goed zichtbaar. Mijn reistshirt kan er nog net omheen. Het is niet mogelijk om met iedereen echt bij te praten. Het blijft bij herhaalde zinnen' hoe voel je je nou?' en 'hoe is het nou?' We zijn moe, maar toch ook niet. Het is raar om weer thuis te zijn, maar eigenlijk ook weer zo normaal om iedereen terug te zien. We logeren natuurlijk weer op de Meloenstraat bij de broer van Johan, want in ons eigen huis zitten nog huurders.
Regelwerk
Dinsdagavond zijn we aangekomen en woensdagochtend beginnen we meteen met ons rondje regelwerk. We hopen op een uitkering - met strafkorting - voor mij, zodat ik verzekerd ben via het ziekenfonds. Want we zijn er achter gekomen dat onze thuiskomstverzekering geen soelaas biedt inzake zwangerschappen. Helaas is de Sociale Dienst in Utrecht niet erg behulpzaam en ze adviseren Johan om de volgende dag maar gewoon schappen te gaan vullen. Het kind erkennen gaat niet omdat we niet meer ingeschreven staan. Een ziektekostenverzekering voor een hoogzwangere vrouw afsluiten, valt niet mee. Om over kraamzorg maar helemaal niet te spreken. De logeerkamer bij Michiel puilt zo langzamerhand uit: al onze reisspullen, de nodige dozen met kleding en aanverwante zaken die we hier en daar bij mensen hadden gestald, geleende baby-uitzet, etc. Zo lang we niet in ons eigen huis kunnen, heb ik nog steeds het gevoel dat we een beetje onderweg zijn.
Onverzekerd
We hebben vanaf thuiskomt nog bijna twee maanden voordat ik ben uitgerekend. Lijkt me een mooie periode voor de overgang van reis naar settelen en kind. Sommige dingen lopen echter niet zoals gepland en binnen twee weken na thuiskomst kondigt onze zoon Tijmen zich aan. Mijn vliezen breken en we ontvangen de verloskundige in de volgestapelde kamer van Michiel. Ik lig op een matras op de grond in plaats van in een bed op klossen. Met spoed naar het ziekenhuis. De ambulance bestellen we af. Omdat we nog steeds niet weten of we wel verzekerd zijn, sparen we die kosten in elk geval uit. Gewoon een paar handdoekjes op de voorbank van een geleende auto. Het kindje blijkt ook nog in een stuit te liggen en dus wordt het een keizersnee. Alle ziekenhuizen zijn vol, maar gelukkig is er in Zeist nog plaats in de herberg. Al snel weet iedereen dat er een stel onverzekerde wereldreizigers in kamer E2 zit!
Stramien
Terwijl ik in het ziekenhuis lig, regelt Johan mensen die ons huis schoonmaken en de kinderkamer schilderen. Tijmen moet nog een tijdje in het ziekenhuis blijven, dus daar zitten we dan in ons oude vertrouwde huisje. Meteen volop bezoek, maar eigenlijk is de reis niet bepaald onderwerp van gesprek. Ons reservegeld gaat nogal snel en Johan moet met spoed aan de slag. Net als hij als vakkenvuller wil beginnen, kan hij ook bij zijn voormalige werkgever KPN terug komen. Dus even resumerend: anderhalve maand na thuiskomt, zitten we in ons oude huis, is Johan al weer aan het werk in een zelfde functie, staat er een lease-auto voor de deur en hebben we een kind. De vraag is of het nou juist wel of niet bevorderlijk is dat je zo snel in het stramien gaat.
Dalletje
Dat wennen gaat met ups en downs en verloopt niet bij iedereen het zelfde. Even voor mezelf sprekend, ik was blij dat ik weer terug was. Ik vond het heerlijk om weer op bezoek te gaan bij familie en vrienden. Om weer een eigen huisje te hebben en niet dagelijks te hoeven denken 'en wat nu?'. Toch vond ik het wel moeilijk om mijn vrijheid kwijt te zijn. Wellicht dat alle nieuwe ouders daar last van hebben, maar voor mij was de stap erg groot: van twee jaar volkomen vrijheid naar een leven waarin zo'n mannetje alles bepaald. Dus na de euforie van het terug zijn, de chaos van een te vroege bevalling kwam het dalletje. Daarna ben ik weer aan het werk gegaan, heb ik de sociale contacten weer aangehaald en ging het weer goed. Toch merk ik nu na een half jaar dat ik nog niet helemaal lekker in mijn vel zit. Verlangend kijk ik naar de mand met 5000 foto's, waar ik nog steeds niet aan ben toegekomen...
Nieuw project
Bij Johan verloopt het gewenningsproces anders. Johan had nog steeds geen zin om naar huis te gaan. Hoewel we beiden wel reismoe waren, had hij nog graag een paar maanden in Australië gebleven om te werken. Meteen bij thuiskomst was Johan dan ook recalcitrant en negatief. Hij gaf af op de regeltjes, op de drukte in de stad en de volle wegen. Hij kon zelfs alle mensen met mobieltjes niet uitstaan. "Ga je naar huis vanwege het vooruitzicht op goede gezondheidzorg, zijn alle ziekenhuizen vol" en dat soort commentaar. Ook hij kreeg positieve energie op het moment dat hij ging werken. Dat duurde echter niet zo lang, zeker niet toen het bij KPN wat minder begon te gaan en dat ook zijn weerslag had op de stemming binnen het bedrijf. Johan onderzocht zelfs wat de voorwaarden waren om in Australië te mogen werken. De onrust kwam helemaal terug. Iedere dag verzuchtte hij "wanneer gaan we weer weg?".
Misschien is het allemaal een beetje snel gegaan en hebben we niet de tijd genomen/kunnen nemen om te acclimatiseren. Weggaan behoort op korte termijn niet tot de mogelijkheden, al filosoferen we daar wel eens over. Daarom zijn we op zoek gegaan naar iets anders om onze energie op te richten. We hebben een nieuw huis gekocht, waarin weer lekker geklust kan worden. Dus met de lease-auto, inclusief kinderzitje, rijden we nu rond op zoek naar een nieuwe keuken!
|
