Hoe gaat het met ons na 665 dagen
Dit wordt een speciale aflevering van Achter de schermen.
Bij deze willen we melding maken van het feit dat er een nieuwe
wereldreiziger op komst is. We hebben lang nagedacht of we dat wel
op deze manier wereldkundig willen maken, maar terugkijkend op de
afgelopen maanden, realiseren we ons dat dit toch wel heel erg van
invloed is op hoe we reizen, wat we doen en hoe we dingen ervaren.
Om een eerlijk beeld te blijven geven, wijden we er deze achter
de schermen aan.
We komen overigens niet eerder terug dan de geplande datum van 19
juni, tenzij dat noodzakelijk of verstandig mocht blijken. De reis
en de verhalen blijven dus gewoon doorgaan!
'Zeeziek'
Voor veel mensen lijkt zwanger worden op reis een absurd idee, toch
hebben we er tot op heden geen spijt van dat we het zo hebben aangepakt.
Het idee speelde al wel langer, maar nam pas echt vaste vormen aan
toen we in Afrika een hoogzwangere Francaise op een motor tegenkwamen.
Bovendien waren we op dat moment als ruim een jaar weg en hadden
we al een tevreden gevoel over onze reis; een onverwachtse terugkeer
naar huis vonden we vanaf dat moment niet onoverkomelijk meer. Uiteindelijk
is het pas gebeurd in Peru bij het Titicacameer. In eerste instantie
merkte ik er niets van, maar langzaam gingen vermoeidheid en een
veranderende smaak een rol spelen. Na aanhoudende 'zeeziekte' na
de Galapagos toch maar eens een testje gedaan.
Kokhalzen
Gelukkig ben je op reis vrij om zoveel te slapen als je wilt en
dat heb ik dan ook gedaan. Hele dagen in mijn bed en maar pitten.
Vandaar dat we met name in Ecuador toch beduidend minder hebben
gezien dan je zou verwachten in vijf weken. Mijn veranderende eetlust
werd op een gegeven moment zo erg, dat ik een totale afkeer kreeg
van lokaal eten: veelal gefrituurde kip en vette patat. Als ik een
druipend kippetje in de etalage zag, dan ging ik al bijna over mijn
nek (terwijl Johan zijn lippen eens lekker aflikte). Maar ook vieze
toiletten, stinkende mensen, afval op straat etc, leidde tot kokhalzen.
En dat zijn toch wel allemaal dingen die je veel tegenkomt op reis.
Voor het grootste deel heeft Johan dit opgevangen. Hij verkent altijd
de omgeving en kon mij daarna zoveel mogelijk om afvalhopen en stinkende
vleesmarkten heen leiden. Ook zijn we toen zelf gaan koken, waarbij
Johan altijd de inkopen deed en mij gerechten voortoverde die zoveel
mogelijk op thuis leken.
Reizen
Het reistempo is mede daardoor ook afgenomen, we hebben minder nachtbussen
genomen en kortere reisafstanden ingepland, meer aandacht besteed
aan het zoeken naar een goede kamer en altijd op zoek naar vers
fruit, zuivel en gevarieerde groenten. De aandacht lag vanaf dat
moment niet meer op reizen alleen. Op enkele punten hebben we ook
aanpassingen moeten doen in de voorgenomen activiteiten. Een bezoekje
aan de Amazone hebben we laten vervallen, vanwege het gevaar van
malaria, in Bolivia hebben we geen wilde busritten gemaakt naar
overstroomde gebieden en in Chili hebben we het niveau van onze
trekkings wat aangepast. Vanaf een maand of vier voelde ik me weer
fit en vrolijk en pas vanaf vijf maanden is Johan wat dingen alleen
gaan doen (zoals vulkaanbeklimmingen).
Positiekleding
De kenmerken van metaalmoeheid en de behoefte aan een 'westerse
omgeving', zoals die in de vorige Achter de schermen naar voren
kwamen, zijn voor een deel te wijden aan mijn zwangerschap, maar
zeker niet helemaal. Het improvisatievermogen wordt weer volop getest.
Onze informatie halen we voornamelijk van het Internet (www.babycenter.com)
en van één zwangere vriendin in Nederland die wat eerder op de hoogte
was van de nieuwe wereldreiziger dan de rest. Adressen voor zwangerschapscontroles
krijgen we door de Nederlandse ambassade in het betreffende land
te mailen, eigenaars van hotels te vragen of doordat we ter plekke
mensen kennen. In Zuid-Amerika zijn hele goede privé-klinieken.
Als je wat meer geld neerlegt dan de gemiddelde lokaal, is er topzorg
op westers niveau beschikbaar.
Geen zwangerschapsverlof
Zwangerschapskleding kun je in Zuid-Amerika wat minder goed vinden,
dus heeft Johan mijn afritsbare broek naar een naaivrouwtje gebracht
en er aan beide kanten 12 cm stof met elastiek tussen laten zetten.
We hebben mijn rugzak zo licht mogelijk gemaakt (Johan sjouwt zich
dus een ongeluk) en sinds kort hebben we een opvouwbare trolly waar
we 'm op kunnen zetten. Alle luchtvaartmaatschappijen zijn gemaild
zodat we precies weten tot wanneer ik mag vliegen. Zo is er voor
alles een oplossing. Tenslotte is voor ons het reizen net zo'n dagelijkse
kost geworden als voor andere mensen werken. Alleen een betaald
zwangerschapsverlof zal ik moeten ontberen.
Eerste evaluatie
Nog slechts twee maanden en dan landen we op Schiphol. Zoals verwacht
gaat het nu ineens heel snel. Bestemmingen waar we heel lang naar
hebben uitgekeken, zoals Paaseiland en Tahiti, hebben we alweer
gehad en waren absoluut geweldig. Naarmate 19 juni dichterbij komt
is het onvermijdelijk dat het leven van thuis steeds vaker opduikt
in gesprekken: "Hoe zal ons huis er uitzien na twee jaar", "Hoe
snel vinden we weer werk" en "Hoe gaan we het regelen met verzekeringen"
etc. Ook hebben we laatst voor het eerst geëvalueerd wat we nu eigenlijk
vinden van deze reis, of we blij zijn dat we het hebben gedaan (ja!)
en wat we ervan hebben geleerd. Toch proberen we dit niet teveel
de overhand te laten krijgen, om nog wel van de laatste periode
te genieten en niet twee maanden lang bezig te zijn met naar huis
gaan. Ik heb er wel even aan gedacht om alvast een agenda te kopen,
want de eerste uitnodigingen voor feestjes en huwelijken zijn al
weer binnen. Maar dat is nu juist een aspect waar ik met heel veel
genoegen naar uitkijk. Ben nu al vrienden aan het uitnodigen voor
het drinken van witbiertjes langs de Oude Gracht.
Financiën
De financiën gaan hard, maar we hebben nog alles onder controle.
Ons verhoogde budget van 50 U$ per dag heeft het zowaar gehouden
in Chili. Zelfs met een enkele vlucht en een dure boottocht, hebben
we het gemiddeld genomen gered. Ook Paaseiland en Tahiti hebben
we met dit budget kunnen bolwerken. Op Paaseiland hebben we een
huurauto gedeeld en gratis gekampeerd. Op Tahiti voornamelijk op
het strand gelegen. In andere landen hou je dan geld over, maar
in Tahiti red je het dan net. Zelfs een dagje auto en een duik voor
Johan vielen binnen het budget. Totaal van het dagbudget is nu 25.388
us$ van de begrote 21.850 us$ (het tekort blijft stabiel op 3.538
us$). Alle andere potjes zijn onveranderd gebleven, dus daarmee
komt het totaal voor deze reis nu op 37.091 us$. Het is nu bijna
een omgekeerde wereld. We proberen niet teveel uit te geven, om
zo nog wat te sparen voor onze terugkomst, zodat we het de eerste
maand in elk geval overleven.
Als we straks thuis zijn hebben we een baby die op 4000 meter hoogte
is gemaakt en de halve wereld is rondgereisd (zonder daar iets van
gezien te hebben), maar voorlopig lopen pa en ma nog met een rugzak
en een twee jaar oude Albert Hein tas rond. Deze laatste hangt helemaal
van tape aan elkaar, maar toch nog zoveel beter dan de plastic zakken
van hier.... Menig zwerver zou er zijn neus voor ophalen!
|
