home  mail  inspirerend  kenmerkend  beeldbepalend  grensverleggend prikbord

home

Achter de schermen 4/13

vorige / volgende

   
 

Hoe gaat het met ons na 5 maanden

Je maakt wat mee hoor, tijdens zo'n reis. Hoewel het andere stress is dan thuis, is het niet bepaald vakantie. Het waren roerige maanden sinds de laatste 'achter de schermen'; drie verschillende landen, gestolen bagage en samen met Kim een hoog activiteiten gehalte in Nepal. Kim vertelde dat ze thuis een heel rustig en relaxed beeld had van het reizen. Maar na een maandje Nepal, dat op zich vrij westers en goed georganiseerd is, moest ze toegeven dat het eigenlijk heel vermoeiend en stressvol is.

We krijgen er echter wel heel veel leuke en interessante dingen voor terug. Kortom, het is nog altijd indrukwekkender dan werken!

Emoties lopen hoog op
Het is al weer enige tijd geleden dat er een persoonlijk verhaal is verschenen. We hadden gepland er één te schrijven voordat we naar Nepal zouden gaan. Helaas hadden we toen geen tijd omdat onze handbagage was gestolen. In plaats van verhalen te schrijven, moesten we verzekeringszaken regelen, op zoek naar nieuwe fototoestellen en andere gestolen zaken vervangen. Gelukkig kun je in Nepal bijna alles kopen. Maar een paar contactlenzen van -6 die met veel moeite zijn aangemeten, vervang je niet zo maar ter plekke. Het bestellen in Nederland was door Pearle Overvecht in Utrecht zo geregeld. Het verzenden naar Nepal heeft mijn en Johans ouders heel veel hoofdbrekers gekost. Nooit geweten dat je 200 procent invoerrechten moet betalen! We hebben ze nog niet binnen, dus we hopen dat het nog lukt. Juist doordat het zo lang duurt voordat je alles geregeld en vervangen hebt, wordt je voortdurend herinnert aan het voorval. De paniek en terleurstelling toen het net was gebeurd, waren enorm. Het is moeilijk om elkaar dan op te peppen. We zijn dan ook nog nooit zo makkelijk over het verlies van dure spullen heengestapt als toen de foto's waren teruggevonden. Dan merk je dat je je grenzen enigszins hebt verlegd van het materiele naar het immateriele. Het meest waardevolle dat we mee hebben op reis is ons dagboek en onze foto's. De enige onvervangbare producten van onze reis. Het was wel fijn om te merken dat Johan tijdens het gebeuren heel sterk was. Een niet aflatene energie om de spullen te vinden en overredend naar mensen toe om hem te helpen. Toen de rust was wedergekeerd kreeg hij echter de klap. Terwijl ik de hele avond had zitten huilen en jammeren, moest Johan, volledig uitgeput, pas 's avonds in bed huilen.

Beveiliging

weer nummer 1 We hebben lang en breed geevalueerd en gediscussieerd over de toedracht. Ik voel mezelf erg verantwoordelijk voor het voorval, omdat het mijn woorden zijn geweest; 'ik hou wel een oogje op de handbagage.' Even niet en het was fataal. Toch hebben we allebei meerdere fouten gemaakt. De haastige spoed, teveel handbagage, foto's en negatieven in één tas, het heuptasje met reserve camera en de grote camera in één tas, etc. Waarschijnlijk is ook ons geruzie op het station over de beveiligingsmaatregelen ons noodlottig geworden. Het zorgt dat je aandacht naar foute zaken gaat en het verslapt de concentratie. Johan is in het verleden ooit tweemaal bestolen tijdens Interrail en heeft daar een beveiligingsfobie aan overgehouden. Ik moest daar altijd om lachen. Ik had al zoveel gereist en zonder veel aandacht voor beveiliging. Toch was het altijd goed gegaan. Mijn gevleugelde uitspraak was altijd; 'ergens op deze reis zal er toch wel een keer wat gestolen worden,daar kun je niets tegen doen.' Deze uitspraak heb ik zelfs gedaan op de beruchte avond op het station in Dehli! Omdat het al zo lang goed ging, was Johan's beveiligingsparanoia inmiddels wat weggezakt. Je begrijpt wel, die is nu in alle hevigheid terug. Ondanks dat ik beveiligingsmaatregelen nog steeds vermoeiend vind, zal je mij er niet meer over horen klagen. Ik zou het niet graag nog eens meemaken. De procedures van vertrek en aankomst zijn nog eens goed doorgesproken. Johan heeft wat extra slotjes gekocht en snelklikhaken, om het weg-gris-stelen in elk geval te kunnen beperken. Toch zien we allebei op tegen terugkeer naar India.

Nieuw materiaal
Gelukkig kwam kim ons vergezellen, hetgeen de aandacht weer heeft verlegd naar leuke dingen. Al had Kim ook wat nieuwe, dure dingen bij zich voor ons. Een waterfilter en een palmtopcomputer. Beide hebben we niet gekocht voorafgaande aan de reis omdat we het eng vonden om met veel dure dingen te reizen en omdat we nog niet overtuigd waren van het gebruiksgemak. Na een paar maanden veilig gereisd te hebben, durfden we dat wel aan! Hoewel met name de computer regelmatig kopzorgen oplevert qua beveiliging, hebben zowel computer als waterfilter hun nut nu al opgebracht. Ik kan elke langetermijn reiziger een waterfilter aanraden (bv de Katadyn kombi). Je kunt overal aan water komen, het spaart veel geld uit en het is goed voor het milieu.

Tijdens onze trekking in Nepal werd om milieuredenen het gebruik van plastic flessen ontmoedigd. Daaraan hebben wij kunnen bijdragen. Per dag hebben we zeker drie flessen uitgespaard. Als het water op is, pomp je gewoon uit een riviertje een nieuwe voorraad. De computer hebben we met name aangeschaft vanwege de site. De site is druk bezocht, het materiaal wordt goed ontvangen en dat stimuleert weer in de productie van nieuwe verhalen. We hebben echter gemerkt dat het bijhouden van de site enorm veel tijd kost. De verhalen woren geschreven, ingetypt, gecorrigeert. Daarnaast schrijven we ook veel email. Dit kost ons per maand enkele volle dagen hangen in internetcafé's. Zowel uit kosten als tijdsoogpunt is het handig om een eigen computer te hebben. Je kunt typewerk doen op elk willekeurig moment, ook als er geen internetcafé in de beurt is. De beschikbaarheid van internetcafé's is over het algemeen vrij goed, dus heeft een eigen computer alleen voordeel bij veel schrijfwerk.

Familie als reisgezelschap
Het was bijzonder gezellig om Kim erbij te hebben in ons gezelschap. Wel hebben we gemerkt dat we onder invloed van derden sneller gaan reizen. Als mensen met ons meereizen zijn zij vaak gebonden aan strikte data en tickets. Daarnaast reizen zij kort of, in het geval van Kim, pas net. Dit betekent dat ze de drang en de energie hebben om in een beperkte tijd heel veel te doen. Enerzijds is dit voor ons stimulerend, we zien veel meer dan we zouden doen als we met z'n tweeen zijn. Ook leer je weer dingen waarderen door het enthousiasme van iemand die 'vers' is. Anderzijds is het voor ons best vermoeiend, omdat er te weinig tijd is voor onze huishoudelijke zaken (schrijven, mailen, handwasjes, etc.). Wat ik persoonlijk erg leuk vond aan het gezelschap, was de vrouwenpraat. Het klinkt misschien erg raar, maar op een gegeven moment mis je toch de gesprekken die je met vriendinnen hebt. Hoe gezellig Johan en ik het ook hebben, dat is toch anders. Johan verzucht ook wel eens dat hij best zin heeft om een avond in de kroeg te hangen met vrienden. Zo heb ik met Kim ontzettend veel gebebt. Dan realiseer je je pas hoezeer je dat hebt gemist. We hebben haar na een maand weggebracht naar het vliegveld in Kathmandu. Daar moest ik toch wel een traantje wegpinken. Het afscheid op dit moment viel zwaarder dan toen we net weggingen. Dan besef je nog niet goed wat je gaat missen. Sowieso is het raar om in een ander land iemand naar het vliegveld te brengen en zelf niet weg te gaan.

Financiën
Het budget heeft de nodige schommelingen ondergaan. We gingen uit China weg met een overschrijding van ruim 200 dollar. Pakistan was echt een paradijs voor budgetreizigers en een walhalla voor Johan. Het is daar namelijk enorm goedkoop. Enerzijds omdat je veel natuurgerichte activiteiten onderneemt die weinig kosten en anderzijds omdat de reisafstanden klein zijn. Maar ook eten en logies zijn goedkoop. Opeens was er weer ruimte voor het kopen van lekkere dingen, zoals koekjes en chips. Deze dingen waren bovendien in China erg slecht verkrijgbaar. We hebben in Pakistan sober geleefd qua levensonderhoud (goedkope hotels en veel gezamelijke maaltijden) maar veel geld uitgegeven aan lekkere snackjes, meubels en grote postpakketen. Na krap vier weken Pakistan hadden we niet alleen de achterstand ingelopen, maar zelfs een overschot van 75 dollar gecreeerd. Deze lijn hebben we doorgezet in India. Helaas betekent de diefstal ook in dit geval een kink in de kabel. Net daarvoor hadden we onszelf getracteerd op peperdure tickets naar de Andaman eilanden voor een gepaste Milennium-viering.

In totaal hebben we in 23 weken 7445 dollar uitgegeven. Hiervan zijn 5105 dollar de kosten van het normale reizen (45 dollar boven budget). 1656 dollar is gespendeerd in Tibet en aan nieuwe camera's uit het 'grote activiteiten en onvoorzien' budget (5000$). Tenslotte hebben we 684 dollar uitgegeven van het 'grote ticket' budget (8000$). De budgetoverschrijding van het normale reizen heeft meerdere oorzaken. We hebben in Nepal in korte tijd veel activiteiten ondernomen, zoals raften, een trekking met terugvlucht en een national park. Dat kost relatief veel geld. Ook nodigt Nepal uit tot spenderen, met al die echte restaurants en andere westerse goodies. We hebben helemaal niet in lokale eettentjes gegeten, zoals we normaal doen. Daarnaast moesten we na de diefstal ook de nodige kleine dingen vervangen en dat is uit het regulieren budget gegaan. In Nederland zijn er ook enkele dure dingen voor ons aangeschaft, evenals de lenzen en het opsturen hiervan. Gelukkig zien wij dat hier ter plekke niet van ons budget afgaan, maar eerlijkheidshalve hebben we dus nog 1500 dollar extra uitgegeven (van welk budget?).

Onafhankelijkheid
In Pakistan hebben we wat rustiger aan gedaan en zijn we ook heel veel met z'n tweeën geweest. De maanden daarvoor gingen snel en bijna voortdurend in gezelschap van anderen. We hebben nu pas gemerkt hoe moeilijk het kan zijn om alles samen te doen. In Nederland hadden we heel erg onze eigen dingen. Eigen werk, hobbies en eigen vrienden, maar ook eigen spullen en eigen geld. Nu is alles samen en eigenlijk vinden we dat best moeilijk. Een simpele aanpassing: thuis hadden we allebei onze favoriete tandpasta. Maar daar kunnen we nu niet mee gaan zeulen. Een moeilijke aanpassing: thuis hebben we allebei onze eigen bankrekening waar we van kopen wat we willen. Nu hebben we één portemonaie en één strak budget. Wat voor de een 'n vanzelfsprekende aankoop is, is voor de ander niet nodig.

Opeens kreeg ik het gevoel dat ik mijn onafhankelijkheid kwijt was. Voor het eerst sinds jaren had ik het gevoel verantwoording te moeten afleggen voor aankopen. Heel naar. Johan vond dat echter een hele solistische opstelling. We zijn samen op reis en hebben samen een budget bepaald dat daarvoor nodig is. Het kan niet zo zijn dat daar eenzijdig en zonder overleg van afgeweken wordt. Maar wat is nu belangrijker, zo lang mogelijk reizen strikt volgens budget of zoveel mogelijk genieten en doen met het risico dat het wat eerder op is. Enerzijds ben ik voor het laatste, anderzijds ben ik ook degene met een reischema voor meer dan anderhalf jaar. We hebben zelfs even getwijfeld of we met deze uiteenlopende meningen wel verder konden reizen, maar inmiddels hebben we weer een aardige balans gevonden. Na veel discusie hebben we besloten om zoveel mogelijk te genieten enigszins binnen de budgetgrenzen. Ja, niet concreet maar het werk wel.

Voor nu kunnen we alleen nog maar denken aan die heerlijke tropische Andaman Eilanden. Sinterklaas, kerst en het millennium houden ons eigenlijk helemaal niet bezig, dat gaat hier helemaal langs ons heen. Weg uit de Nepalese kou en alleen maar zon, duiken en niets doen!

top

home  mail  inspirerend  kenmerkend  beeldbepalend  grensverleggend