Zwart wit (16-10-00)

Johan en ik zitten net gezellig na te tafelen als een groepje van vier zwarte Namibiers het restaurant binnenkomt. De eerst zo vriendelijke witte eigenaar slaat om als een blad aan de boom. Op onvriendelijk toon vraagt hij wat ze willen. Ze willen graag wat drinken. Vreselijk kwaad begint de witte man tegen ze te tieren. "Jullie krij nie drank als jullie nie eet! Jullie nie begrijp nie. Ek mag da nie volgens die wet. Ek wil nie kak prate nie, maar jullie nie begrijp. Zijn jullie stom?! Eten of anders gaan!" De zwarte man blijft op rustige toon tegen de witte man praten. "Gaan dan!" brult de man achter de bar. Ondertussen vraagt zijn vrouw of wij nog wat willen drinken.....

lees verder

Rode duinen en ruige rotsen (17-09-00)

In het licht van de opkomende zon hebben de duinen een warme, oranjerode kleur. De lage lichtinval geeft prachtige schaduwen en een lijnenspel dat de haarscherpe gegolfde lijnen van de duinen nog mooier doet uitkomen. In alle vroegte heeft nog niemand het zand betreden en het geheel heeft een onwerkelijke schoonheid. De wind heeft vrij spel en heeft op de lage zandbergen een ribbelpatroon aangebracht als de zee op het strand. Vanaf de hoge toppen zie je het rode zand over de scherpe duintop waaien, afstekend tegen de felblauwe lucht.

lees verder

Met kloppend hart door de Caprivi (16-09-00)

Ondanks het negatieve reisadvies besluiten we de weg door de Caprivistrook te nemen. Hetzij het minst gevaarlijke westelijke deel, waar in elk geval grotendeels een rivier tussen buurland Angola en Namibië ligt. We rijden door een nationaal park, maar in plaats van dieren spot ik nu naar Angolese guerrillastrijders. Elke verdachte beweging in de berm meld ik onmiddellijk aan Johan. We rijden door zonder te stoppen om zover mogelijk landinwaarts te komen. Als we maar voorbij Rundu komen, dan is het ergste gevaar geweken.

lees verder