De grote verandering
Zo gauw we de slagboom onderdoor gaan, staan we in een andere wereld. Vanuit een stroomloos Laos, met houten huisjes en onverhare wegen, stappen we een betonnen en betegelde wereld binnen, met winkels en onleesbare uithangborden. Dit is dus China.
Omdat Mohan een grensplaats is, kunnen we nog even genieten van enkele Engelse woorden: "hé mister, change money?!". Maar daarna houdt het op. Onze Israelische vrienden hebben nog wat Chinese instructies gekregen van een landgenoot, maar ook dit mag niet echt baten.
Gebarentaal
Met handen en voeten en gebruikmakend van Chinese voorbeeldzinnetjes in de reisgids, ontkomen we aan een toeristenbus. Met de locale bus gaat het richting Mengla. De eerste stad van redelijke grootte op de route. Daar begint het feest pas echt. Eerst willen we wat eten. We pikken een stalletje uit bij het station, waar redelijk wat mensen zitten (een indicatie dat het eten in ieder geval een snelle doorlooptijd heeft). Een probleem, de menukaart is in het Chinees en de serveerster begint in rap Chinees tegen ons te praten. Ze spreken geen woord Engels, maar dan ook echt geen woord. We leggen haar het gerechten-gedeelte uit de Lonely Planet voor en wijzen naar wat andere mensen eten. Achteraf blijkt dat we een fikse bestelling hebben gedaan. Een schaal soep, groot genoeg voor vier mensen en een bak rijst met een schaal omelet in tomatensaus. Driekwart gaat terug naar de keuken. De rekening is slechts 3,50. De groene chinese thee die we de hele tijd krijgen bijgeschonken is gratis.
Terwijl ik bij de bagage blijf, gaat Johan op accomodatiejacht. Het duurt erg lang en als hij terugkomt, wil hij het lieftst terug naar Laos. Alles is in het Chinees geschreven en niemand spreekt een woord Engels. Zelfs het woord hotel is niet te vinden (met uitzondering van de hele dure vijf sterren hotels). Op de gok maar hier en daar een leeg uitziende winkel met een desk binnenstappen, het woord hotel aanwijzen in de Lonely Planet en daarbij het gebaar van slapen maken. Het is uiteindelijk gelukt.
Eetgeluiden
Het eettentje heeft goede zaken gedaan. Het feit dat ik daar zat, vormde en extra attractie voor de locale Chinezen die in grote getalen ook hier kwamen eten. Ik heb meteen ook een goede indruk gekregen van de Chinese gewoontes tijdens en na het eten. Botten, graten en andere ingredienten die ze niet lekker vinden, worden ter plekke op de grond gespuugd. En niet alleen door de klanten hoor. Ook het personeel van het eetstalletje spuugt op hun eigen vloer.
Ondertussen wordt er luid gepraat, er wordt gekaart en af en toe klinkt er eens een boer of scheet. Regelmatig loopt er iemand naar de open voorkant van het stalletje (daar waar ik zit) om een rochel op de stoep te gooien of de neus te snuiten (men neme neus tussen duim en wijsvinger en de rest van de vingers naar boven. Hard blazen, zodat het snot wegschiet in plaats van dat het naar beneden druipt).
Hot lips
Het Hotel is wel goed. We hebben electra, een tv met CCVT 2, een fan, een doorspoeltoilet, een douche met warm water. De rest van de middag hangen we dan ook lekker op de kamer, bang om de wrede Chinese wereld in te gaan. Elke verdieping van het hotel heeft een soort "floormanager". We krijgen geen sleutel van de kamer, maar het meisje maakt de kamer open en doet het licht voor ons aan.
Het eten 's avonds is een nieuwe beproeving. Nu gaan we bij een openluchtstalletje eten. Hier zijn uberhaupt geen menukaarten. Op goed geluk wijs ik bij zo'n stalletje wat etenswaren aan. Maar blijkbaar hoort onze tafel bij een ander stalletje. Dus wijzen we daar alles opnieuw aan. Telkens maar met kleine beetjes, om niet net als vanmiddag met een maaltijd voor vier personen opgescheept te worden. De saté-tjes zijn lekker maar ontzettend spicy. Onze lippen staan helemaal in de fik. Naast ons krijgt een Chinees jongetje van ongeveer anderhalf jaar oud precies zo'n saté-tjes van zijn vader! Eigenlijk hebben we goed gegeten en we worden niet afgezet qua yuan. We besluiten dat we nu klaar zijn voor de China
|
