home  mail  inspirerend  kenmerkend  beeldbepalend  grensverleggend prikbord

home

India 4/7

vorige /volgende

   
 

(18/01/00)

De collega reiziger India

is het mekka voor de vage reiziger, de vieze reiziger, de gedrogeerde reiziger, de overjarige reiziger en een enkele juppige reiziger. Meer dan in welk land dan ook, tref je in India een overmaat aan vreemde figuren aan. Eigenlijk wisten we dat al van te voren, maar zeker nadat we de rij met wachtenden voor een visum bij de Indiase ambassade in Kathmandu hadden bekeken. Het algemene beeld is blote voeten, veel sieraden, lange haren met dreadlocks en kapotte inheemse kleren.

Toegegeven, we hebben de nodige vooroordelen ten opzichte van deze andere reizigers. En toegeven, soms blijken het hele leuke en interessante mensen te zijn.

Contactgestoord
Na de aanblik van de rij visumaanvragers, begrijpen we waarom het zo moeilijk is om aan een visumverlenging te komen. Het is duidelijk dat de honderden applicanten reeds langere tijd in India hebben doorgebracht en daar graag zo snel mogelijk naar terug willen om zo min mogelijk geld uit te geven. De mensen in de rij stinken, hebben beestjes in hun haar en zijn vaak te stoned om het gecomliceerde aanvraagsysteem te begrijpen. Als de Japanner voor ons in de rij opschuift, blijft er een groezelige plek achter op de muur waar hij tegenaan heeft geleund. De Japanse reizigers zijn over het algemeen sowieso de meest losgeslagen, vage personen. De meesten spreken geen Engels, waardoor contact nihil of onmogelijk is. Ze reizen daarom alleen of klitten samen met andere Jappaners. Ze zijn vaak heel jong en hebben weinig geld. Toch kunnen ze lang reizen. Dit doen ze door niets te doen. In elke plaats blijven ze zo lang hangen dat ze de beste en goedkoopste kamer hebben. Het grootste deel van de tijdbrengen ze ook op die kamer door, bezienswaardigheden bekijken kost immers geld. Ze vermaken zichzelf en elkaar met hash-roken, muziek maken en jongleren.

Even generaliseren
Een andere nationalteit reizigers die zich gemakkelijk laat generaliseren is de Israeliërs. Degene die wat ouder zijn en/of alleen reizen, zijn meestal wel ok. Maar de meesten reizen in grote groepen. Ze zijn allemaal van dezelfde leeftijd en komen regelrecht uit het leger. De Israeliërs zijn in heel Azie berucht om hun luidruchtigheid, hun grofheid tegen de lokale bevolking en hun onbeschofte houding. Ze staan erom bekend dat ze afdingen met een zieklijke felheid tot op de laatste cent. Er zijn gebieden en steden waar hotels een bordje op de deur hebben gehangen: Israeliërs niet welkom.

Vooroordelen
We komen steeds meer lang reizende mensen tegen. Niet meer alleen jongeren. In Calcutta worden we aangesproken door een wat ouder echtpaar. Wij hadden ze ingeschat als verlepte Spanje-gangers. Grijzend, enigszins aan het uitdijen en allebij aan de shag. Het blijken Nederlanders te zijn en ze vragen ons of we misschien een Nederlandse krant bij ons hebben. "Nee", antwoordt Johan stoer, "we zijn al een halfjaar van huis." Het stel antwoordt: "wij al anderhalf jaar." De dag erna zien we nog zo'n stel. Hij heeft een buikje en is van pensioengerechtigde leeftijd, zij is een gebruinde dame, korte strakke broek en een strak hemdje om haar ruime boezem. Haar geblondeerde, lange haar zwiert in een paarde staart met haar passen mee. Type ruim veertig, maar ik voel me veel jonger. Eenmaal aan de praat geraakt, ook Nederlanders, blijken de meeste veronderstellingen wel juist. Het grote verschil is dat ze nog nooit in Spanje zijn geweest, maar wel de rest van de wereld hebben gezien. Ze hebben meer landen op hun conto dan wij, net een busongluk overleefd in Bangladesh en de Karakoram Highway jaren geleden onder heel wat primitievere omstandigheden afgereist dan wij dit jaar.

Van de wereld
Er wordt veel softdrugs gebruikt onder de reizigers. Zonde, want je mist zoveel om je heen als je onder de dope zit. Tijdens de millenniumnacht zijn we op het strand op zoek naar een kampvuur. Er blijkt slechts één vuurtje te zijn, met slechts één persoon erbij. Even checken of dit gezellig gaat worden, denken wij. Maar het meisje kijkt ons wat mistig aan "Nee", het is niet haar vuur, ze zit er alleen maar bij. Haar vriendje is ook ergens. Toch maar ergens anders een eigen millennium-vuur bouwen. Samen liggen we te genieten van de sterrenhemel op deze tropische oudjaarsavond. Ongeveer een kwartier voor twaalven komt er een Fransman langs strompelen met de blik op oneindig. Dwars over ons laken, bijna door het toch vrij grote kampvuur, om een eindje verderop in het zand voorover te klappen. Die heeft het begin van het nieuwe millennium in elk geval niet meegemaakt.

Nep-goeroe
Op de Andaman Eilanden treffen we helemaal een allergaartje aan. Om eerlijk te zijn, voelen we ons tot de meesten van hen niet zo aangetrokken. Johan heeft al een hele groep hippies tegen zich, omdat hij heel handig een kamer regeld die zij op het oog hadden. Daarna krijgt hij van een grote dikke, kale man te horen dat hij 'bad energy' heeft. De kale man is een soort alternatieve genezer, die pretendeert alles over boedhisme te weten. Hij geeft cursussen en praat graag. Meestal heeft hij dan ook een heel gevolg goedgelovige mensen om zich heen die hem geweldig vinden. Doordat Johan niet door hem 'genezen' wenste te worden, negeert hij ons vanaf dat moment heel nadrukkelijk. Niet dat wij dat erg vinden, want wij hebben zelf ook niet bepaald behoefte aan deze nep-goeroe.

Net als we aan de kale zijn ontsnapt, komen we op Havelock zijn vrouwelijke equivalent tegen, 'the Irish lady'. Een soort Heidi met het uiterlijk van Roseanne Barr en het stemvolume van een valse operettezangeres. Zeer prominent zit ze de hele dag op een stukje zeil voor haar tentje. Continu buldert haar lach over het kampeerstrand en roept ze schunnige grapjes naar iedereen. Zo nu en dan komt één van haar aanhangers bij haar op audientie. Wat ons betreft een geval van spontane antipathie. 's Avonds brengt ze een gezellig clubje overdreven mensen bijeen in het restaurant en gaat ze heel uitbundig zingen en gitaarspelen. Na enige tijd begrijgen we waarom ze zo nadrukkelijk haar best doet. In het gezelschap bevinden zich de Engelse Tatum en en Jennifer, die bezig zijn met een serie over reizigers voor de BBC.

De zakelijke reiziger
Natuurlijk zijn er ook veel interesante en aardige medereizigers met wie we wel korte of lange tijd omgaan. Onze luide en enthousiaste Pelham uit de UK bijvoorbeeld. Een interessante persoon, die allerlei leuke verhalen weet te vertellen of het nu gaat over de huizenprijzen in Tokio, de kunsthistorische stromingen van het Griekse rijk of de oorzaken van koraalsterfte, Pelham weet er alles van. Als we hem voor de tweede keer ontmoeten, behoort hij inmiddels tot de incrowd op Havelocks beach number seven. Hij laat ons alles zien en weet welke restaurants op welke dagen kreeft serveren. In zijn ietwat beschamende enthousiasme, rukt hij overal pardoes de koelkast open om te kijken wat ze te drinken hebben, breekt in bij serieuze gesprekken en praat zo hard dat iedereen naar hem kijkt. Wij horen hier niet bij, totdat hij zijn grote rode bezweette lijf naar ons omdraait en ons nadrukkelijk bij het gesprek betrekt. Ach, hij bedoelt het goed, zullen we maar zeggen.

Ditzelfde gevoel van plaatsvervangende schaamte bekruipt ons af en toe als we met de twee Zwitserse meisjes zijn waarmee Johan de duikcursus doet. Aantrekkelijke jonge meisjes, behalve als ze keihard over het terras hun bevelen naar de lokale bevolking schreeuwen. Het idee om even op te staan als je wat nodig hebt, is hun blijkbaar vreemd. Zoals zo vaak hebben we de neiging om er wat van te zeggen, maar wie zijn wij.

Wie zijn wij, in vergelijking met de andere reizigers. Het lijkt wel of wij hier in India bijna iedereen onder de categorie 'anders' scharen. De keren dat we in India mensen ontmoeten met wie we het wel echt heel goed kunnen vinden zijn sporadisch, duidelijk minder dan in andere landen. Ik denk dat we ons moeten classificeren als de zakelijke reiziger, ofwel de yup onder de low budget, lange termijn reizigers.

top

home  mail  inspirerend  kenmerkend  beeldbepalend  grensverleggend